Κλάιζεν, Λούντβιχ

(Ludwig Claisen, Κολονία 1851 – Γκόντεσμπεργκ 1930). Γερμανός χημικός. Σπούδασε στη Βόνη και για μικρό διάστημα στο Γκέτινγκεν, ενώ πραγματοποίησε τη διδακτορική του διατριβή στη Βόνη, υπό την εποπτεία του Κεκιλέ (βλ. λ.). Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια στο σημερινό πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ –κάτι ασυνήθιστο, εκείνη την εποχή, για Γερμανό χημικό– και, στη συνέχεια, δίδαξε οργανική χημεία στο πολυτεχνείο του Άαχεν (1890) καθώς και στα πανεπιστήμια του Κιέλου (1897) και του Βερολίνου (1904). Πραγματοποίησε μελέτες στα παράγωγα του πυραζολίου, του ισοξαζολίου κ.ά. Το όνομά του σχετίζεται με πολλές αντιδράσεις συμπύκνωσης αλδεϋδών, κετονών και εστέρων και με έναν κανόνα που συνδέει την οξύτητα με την ενολοποίηση. Επίσης ασχολήθηκε με έναν ειδικό τύπο ισομέρειας, την ταυτομέρεια, συνήθη στην οργανική χημεία μεταξύ των ενώσεων κετονικού τύπου και με αντιδράσεις αναδιάταξης. Για τις έρευνές του επινόησε ειδικές γυάλινες φιάλες, που ονομάστηκαν φιάλες του Κ., χρήσιμες στο εργαστήριο για την απόσταξη σε συνθήκες κενού. Η φιάλη του Κλάιζεν χρησιμοποιείται στο εργαστήριο για την απόσταξη σε συνθήκες κενού. Η ουσία που θα αποσταχθεί εισάγεται από το Β, βράζει στο Α και ο ατμός, ανεβαίνοντας προς το Γ, συμπυκνώνεται και συλλέγεται στο Δ.